Dwutorowa regulacja emocji za pomocą tappingu punktów akupunkturowych w przypadku lęku przed lataniem – tłumaczenie:
Wnioski:
- Dwutorowa regulacja emocji skutecznie łagodzi negatywne reakcje na bodźce fobiczne.
- Stymulacja punktów akupunkturowych zwiększa aktywację ciała migdałowatego i zmniejsza aktywację hipokampa.
- Reakcje na fobię i strach różnią się podczas oglądania obrazów, ale nie podczas tappingu.
- Jednorazowa dwutorowa interwencja multisensoryczna zmniejsza poziom lęku przed lataniem.
- Mniej osób spełnia kryteria lęku przed lataniem po interwencji.
Streszczenie:
„Bardzo niewiele badań dotyczyło neuronalnych podstaw bifokalnych (dwutorowych) interwencji multisensorycznych, takich jak opukiwanie punktów akupunkturowych (tapping), pomimo ich dobrze udokumentowanej skuteczności. Niniejsze badanie ma na celu zbadanie neuronalnych i behawioralnych reakcji na tapping podczas percepcji bodźców fobicznych i ogólnie wywołujących strach w grupie uczestników z lękiem przed lataniem.
Przebadano 29 osób z fobią przed lataniem, które były eksponowane na bodźce związane z ich fobią, bodźce wywołujące strach oraz bodźce neutralne podczas badania fMRI oraz sesji bifokalnej interwencji multisensorycznej obejmującej tapping i restrukturyzację poznawczą w schemacie wewnątrzgrupowym.
Podczas tappingu zaobserwowano zwiększoną aktywację ciała migdałowatego oraz obniżoną aktywację hipokampa i bieguna skroniowego. Efekty te różniły się od automatycznych procesów regulacji emocji, które obejmowały obniżenie aktywacji w ciele migdałowatym, hipokampie i biegunie skroniowym. Średnie wyniki (±SD) na skali lęku przed lataniem spadły z 2,51 (±0,65) przed interwencją do 1,27 (±0,68) po interwencji (p < 0,001). Odsetek uczestników spełniających kryteria lęku przed lataniem zmniejszył się z 89,7% przed interwencją do 24,0% po interwencji (p < 0,001).
Podsumowując, wyniki te potwierdzają skuteczność tappingu jako metody regulacji emocji w różnych kontekstach i uzupełniają wcześniejsze ustalenia dotyczące zwiększonej aktywacji ciała migdałowatego podczas tappingu, w przeciwieństwie do jego obniżonej aktywacji obserwowanej w innych technikach regulacji emocji. Poszerzają one również dotychczasową wiedzę, sugerując, że tapping może modulować przetwarzanie złożonych reprezentacji scen wizualnych oraz ich powiązanie z trzewnymi reakcjami emocjonalnymi, co odzwierciedla obniżona aktywacja hipokampa i bieguna skroniowego. Bifokalna regulacja emocji okazała się skuteczna w łagodzeniu awersyjnych reakcji na bodźce fobiczne u osób z lękiem przed lataniem.„
fragmenty z opisu badania
- wstęp
Lęk przed lataniem (awiofobia) jest specyficzną fobią typu sytuacyjnego i charakteryzuje się wyraźnym, uporczywym oraz nadmiernym strachem wywołanym przez perspektywę lub rzeczywiste doświadczenie podróży lotniczej (American Psychiatric Association, 2013). Jest to powszechne zjawisko w cywilizacji zachodniej: jedynie około 50% osób czuje się komfortowo podczas latania, natomiast 10–15% doświadcza znaczącego lęku, a kolejne 22% odczuwa dyskomfort w trakcie lotu (Agras et al., 1969; Curtis et al., 1998; Institut für Demoskopie Allensbach, 2003). Stinson i in. (2007) podają, że rozpowszechnienie awiofobii zgodnie z kryteriami DSM-IV wynosi około 2,9%. Lęk przed lataniem może ograniczać życie osobiste i zawodowe danej osoby, wywołując wysoki poziom cierpienia, przy czym osoby dotknięte tym lękiem zazwyczaj zdają sobie sprawę, że ich reakcja strachu jest nieproporcjonalna do rzeczywistego zagrożenia (Schindler et al., 2017).
Zgodnie z badaniami, zdolność do skutecznej modyfikacji emocji (tj. regulacja emocji) odgrywa kluczową rolę w subiektywnym dobrostanie (Diener i Ryan, 2009; Diener et al., 2009; Lewis et al., 2014), a brak zdolności do samoregulacji wiąże się z wieloma problemami społecznymi i zdrowotnymi, a także z zaburzoną równowagą między układem limbicznym a korą przedczołową (Heatherton i Wagner, 2011). Skuteczna regulacja emocji obejmuje różne strategie – od bardziej automatycznych po bardziej kontrolowane – które mają na celu wpływanie na intensywność, czas trwania i charakter emocji (Ochsner et al., 2012).
Osoby z lękiem, regulując emocje w sposób nieinstruktażowy w życiu codziennym, stosują różne strategie, takie jak tłumienie myśli, unikanie lub stosowanie bardziej subtelnych form unikania, np. odwracanie uwagi, rytuały mentalne czy zachowania asekuracyjne. Strategie te mogą przynosić krótkoterminową ulgę, ale w dłuższej perspektywie utrwalają lęk i są z tego powodu niekorzystne (Gross i Levenson, 1993, 1997; Parrish et al., 2008). Jak wspomniano powyżej, emocje oraz upośledzona zdolność do ich regulowania odgrywają rolę w wielu zaburzeniach psychopatologicznych (Heatherton i Wagner, 2011). Emocje mają wielowymiarowy charakter i silny komponent fizjologiczny, dlatego techniki bifokalnej interwencji multisensorycznej wykorzystują stymulację fizjologiczną jako środek do regulacji emocji (Bohne, 2021; Dael et al., 2012; Shapiro,
Termin “bifokalna interwencja multisensoryczna” został zaproponowany przez Aalberse et al. (2012) i odnosi się do podejść opierających się na dwuczęściowej koncentracji uwagi, w których jednocześnie skupia się ona na negatywnym materiale emocjonalnym i na formie stymulacji sensorycznej. Techniki opukiwania punktów akupunkturowych (np. Process- and Embodiment-focused Psychology – PEP oraz Emotional Freedom Technique – EFT) oraz techniki takie jak Eye Movement Desensitization and Reprocessing (EMDR) posiadają te charakterystyki (Bohne, 2021; Church, 2013; Shapiro, 2017). W zależności od podejścia stymulacja sensoryczna może dotyczyć różnych modalności zmysłowych: EMDR koncentruje się głównie na ruchach gałek ocznych, podczas gdy techniki tappingu wykorzystują bodźce dotykowe na skórze.
Bifokalne techniki multisensoryczne są skuteczne klinicznie w regulowaniu negatywnych emocji, prawdopodobnie poprzez ułatwienie zarówno zdrowego przeżywania emocji, jak i umiejętnego radzenia sobie z niechcianymi stanami emocjonalnymi. Uważa się, że towarzysząca im stymulacja sensoryczna pełni rolę “kotwicy” i sygnału bezpieczeństwa podczas przeżywania awersyjnych stanów emocjonalnych, co pozwala na swobodny przepływ reakcji emocjonalnej zamiast jej utknięcia w dysfunkcyjnych schematach. Gdy początkowa silna reakcja emocjonalna opadnie, wprowadza się nowe i pomocne wzorce myślenia oraz przekonania, które zmniejszają negatywną reaktywność na podobne bodźce w przyszłości (Bohne, 2021; Shapiro, 2001).
Badania nad technikami tappingu pokazują, że szczególnie pacjenci z zaburzeniami charakteryzującymi się wysokim pobudzeniem fizjologicznym, takimi jak specyficzne fobie i PTSD, odnoszą korzyści z tego rodzaju interwencji (Clond, 2016; Feinstein, 2012). W szczególności techniki tappingu, w tym EFT i TFT (Thought Field Therapy), wykazały trwałe (ponad 12 miesięcy) i powtarzalne redukcje lęku oraz zwiększenie zdolności do konfrontacji z bodźcami fobicznymi u osób z agorafobią (Irgens et al., 2017), fobią małych zwierząt (Baker i Siegel, 2010; Salas et al., 2011; Wells et al., 2003a) oraz innymi specyficznymi fobiami (Salas et al., 2011).
Pomimo popularności klinicznej i skuteczności, cechy regulacji emocji związane z bifokalnymi technikami multisensorycznymi nie były dotychczas szeroko badane w kontekście neuronauki. Badania nad regulacją emocji koncentrują się głównie na strategiach poznawczych, takich jak reinterpretacja, dystrakcja czy dystansowanie, oraz na efektach terapii poznawczo-behawioralnej (CBT) i terapii ekspozycyjnej u osób z różnymi psychopatologiami (Álvarez-Pérez et al., 2021; Paquette et al., 2003; Straube et al., 2006; Viña et al., 2020).
Niedawne badania naszego zespołu dostarczyły pierwszych dowodów na neuronalne i behawioralne efekty tappingu w odpowiedzi na bodźce emocjonalne u zdrowych uczestników (Wittfoth et al., 2020). Zaobserwowano zwiększoną aktywację ciała migdałowatego oraz obniżoną aktywację brzusznej części przedniego zakrętu obręczy podczas regulacji emocji. Wykazano także efekty regulacyjne zależne od rodzaju bodźca: zmiany w aktywności mózgowej w odpowiedzi na bodźce wywołujące obrzydzenie, ale nie na bodźce wywołujące strach. Podobnie, Herkt et al. (2014) badali wpływ dźwiękowego EMDR na percepcję bodźców wywołujących obrzydzenie i wykazali wzrost aktywacji ciała migdałowatego oraz obniżenie aktywacji grzbietowo-bocznej kory przedczołowej.
Te wyniki są interesujące, ponieważ różnią się od wzorca obserwowanego w przypadku poznawczej regulacji emocji, która zazwyczaj wiąże się ze zmniejszoną aktywacją limbiczną i zwiększoną aktywnością kory przedczołowej (Braunstein et al., 2017; Ochsner et al., 2012). Teoretyczne modele regulacji bifokalnej sugerują, że podzielona uwaga między bodźcem emocjonalnym a stymulacją sensoryczną może umożliwiać głębsze przepracowanie negatywnych emocji i ich skuteczniejszą integrację. - cele
(…)Głównym celem niniejszej pracy jest wyjaśnienie natychmiastowych efektów neurologicznych i behawioralnych tappingu jako strategii regulacji emocji podczas percepcji emocjonalnych bodźców wizualnych związanych z fobią i ogólnie wywołujących strach u grupy uczestników z lękiem przed lataniem. Podczas tappingu oczekujemy zwiększonej aktywacji ciała migdałowatego i zmniejszonej aktywacji w brzusznej części przedniej zakrętu obręczy w porównaniu do biernego oglądania bodźców negatywnych. Na poziomie behawioralnym zakładamy, że oceny bodźców będą utrzymywać się podczas tappingu. (…) - uczestnicy
W badaniu uczestniczyło 31 osób spełniających kryteria aviofobii. Uczestnicy zostali zrekrutowani z grona pracowników i studentów Wydziału Medycyny Uniwersytetu Medycznego w Hanowerze oraz Uniwersytetu w Hanowerze. Potencjalni uczestnicy zostali przebadani za pomocą Skali Lęku Przed Lataniem (FSB) z Inwentarza Lęku Przed Lataniem i Aviofobii (FAPI). Kryteria wykluczenia obejmowały ostre lub przeszłe schorzenia neurologiczne, psychiatryczne lub endokrynologiczne, a także stosowanie leków psychotropowych. (…)
Ostateczna analiza danych obrazowania funkcjonalnego, danych behawioralnych podczas skanowania oraz kwestionariuszy osobowościowych obejmowała 29 uczestników w wieku od 19 do 59 lat (średnia wieku = 37,24 lat, SD = 11,91, 18 kobiet; 25 praworęcznych, dwóch leworęcznych, dwóch oburęcznych). Z tej grupy dostępne są subiektywne jednostki dyskomfortu (SUD) dotyczące latania od 25 uczestników, którzy wzięli udział w jednorazowej sesji dwutorowej interwencji multisensorycznej.(…) - badanie
Uczestnicy wzięli udział w dwóch oddzielnych wizytach w Uniwersytecie Medycznym w Hanowerze. Podczas pierwszej, dwugodzinnej sesji („sesja skanowania”), przeszli badanie fMRI i wypełnili kwestionariusze osobowościowe oceniające objawy depresyjne (BDI-II), lęk cechowy (STAI-T), ogólną samoocenę (SWE) oraz subiektywnie postrzeganą umiejętność regulacji emocji (SEK-27). Podczas drugiej wizyty („sesja interwencyjna”) uczestnicy wzięli udział w 60–90 minutowej sesji dwutorowej interwencji multisensorycznej (PEP (Bohne, 2021)) dotyczącej ich lęku przed lataniem, prowadzonej przez jednego z czterech przeszkolonych praktyków (DW, JB, MB, MW). Skala Lęku Przed Lataniem i Aviofobii (FFB) z FAPI została wypełniona dwukrotnie: i) przed sesją skanowania oraz ii) po sesji interwencyjnej. Zarejestrowano również zmiany w lęku stanu przy użyciu wersji stanu Inwentarza Lęku Stanu-Cechy (STAI-S) przed i po skanowaniu fMRI, a także przed i po sesji interwencyjnej dwutorowej interwencji multisensorycznej. (…) - podsumowanie
Podsumowując, nasze wyniki sugerują, że bifokalna regulacja emocji zmienia przetwarzanie i reintegrację emocji oraz łagodzi lęk przed lataniem u uczestników z awiofobią. Te efekty są odzwierciedlone przez zwiększoną aktywację w obszarach przetwarzania emocji oraz zmniejszoną aktywację w regionach odpowiedzialnych za percepcję i reprezentację wizualnego materiału emocjonalnego (…) Obecne wyniki wskazują również na szczególności bifokalnych strategii regulacji emocji w porównaniu z innymi explicite i automatycznymi strategiami regulacji emocji (…)
Co najważniejsze, praca ta potwierdza wyniki wskazujące na zwiększenie aktywacji ciała migdałowatego oraz brak lub zmniejszenie aktywacji bocznej części kory przedczołowej podczas bifokalnej regulacji emocji.
Autorzy badania: Dina Wittfoth, Jelena Beise, Jorge Manuel, Michael Bohne, Matthias Wittfoth
Opublikowano na stronie: https://doi.org/10.1016/j.nicl.2022.102996